I pokazały jako świt dalekiUmiłowaną odtąd i na wieki.»Król Duch«, akt IX. Jeszcze się teraz jawi,Stopkami srebrzystemiNietykająca ziemi,A za nią sznur żórawi,W ciemnej się zorzy pławi. Jeszcze się teraz we śnieTo tu, to tam ukaże,Rozjaśni smętne twarze,Nastroi nowe pieśnie,Z strun… Czytaj dalej
. . . . . . . . . . . . . . . . . Do nocy tęsknię, do srebrnego cienia, Co by mi nakrył źrenice płonące I dał wpółsenną chwilkę upojenia… Do nocy tęsknię i przeklinam słońce,… Czytaj dalej
Oj, zaszumiały brzozy płaczące W dąbrowie… Bywajcie zdrowi, siwe gołąbki, Ojcowie! Pójdę ja z kusą dalekim krajem, Dunajem… Może mnie wezmą kędy do żniwa Za najem! Pójdę ja, pójdę sierocą drogą Po świecie… A kędyż wy mnie, czarne jaskółki, Najdziecie?… Czytaj dalej
Był dzień jesienny, cały złoty i modry od gasnącego słońca i cichej pogody. Około trzeciej po południu przed gmachem więziennym zatrzymał się wóz z kapustą. – Bra-ma! Bra-ma!… – krzyknął przeciągle parobek siedzący na nim w czerwonym lejbiku i samodziałowym… Czytaj dalej
Drobny, wychudły, z oczyma jasnemi, W których łzy wielkie i srebrne wzbierały I gasły w rzęsach spuszczonych ku ziemi, Blady jak nędza, a tak jeszcze mały, Że mógł rozpłakać się i wołać: Matko! Gdyby miał matkę… i mógł stroić psoty,… Czytaj dalej
Rajski ptak słońca wzleciał, roztrząsnął swe pióra, Zapalił pół niebiosów, zaiskrzył pół morza I pieśń światła wyrzucił w niezmierne przestworza, I zgłuszył śpiew księżyca, nocy trubadura. Ziemia-Danae leży w perłach ros. U łoża Odchylona już rąbków mgły srebrzy się chmura,… Czytaj dalej
Obrzask… Jeszcze się zorza na wschodzie nie pali. Morze w mgłach wielkich leży. Tumanem nakryta, Sinymi zwierciadłami skroś pary toń świta. Gdzieś u brzegów plusk miękki słychać sennej fali. Wytęż wzrok! Tam punkt srebrem malowany w dali. Zbliża się, rośnie…… Czytaj dalej
…Tego się strzeż w swej drodze,By serce twoje nie rzucało cieniaŻądz swoich, swego drżenia,Przy twojej nodze:A pilnuj, abyś w świetle prowadził swe wodze! Bo stopy, w przerażeniu,Utkną ci na tym cieniu,A słońce nie rozproszyCienia od twych rozkoszy,Cienia od twych boleści,Ziemskiej,… Czytaj dalej
— Morze gra… Pergolese, rzuć grobowe pleśnie! Oto ogromne, godne twych hymnów organy! Pójdź i z hukiem tej fali śpiewaj na przemiany Twe nieśmiertelne „Stabat”, twoją pieśń nad pleśnie. „… O ja, ziemia, ja matka rodząca boleśnie! Oto na krzyżu… Czytaj dalej
W cień owinę się jak w rąbek, Księżyc przyćmię, gwiazdy zdmuchnę, Skrzydła wezmę dwa bieluchne — I polecę — jak gołąbek! Mój gościniec — mleczna droga, Mój przewodnik, co tam mruga, Gwiazdka jedna, gwiazdka druga, Co się pali u stóp… Czytaj dalej
