Imię twe, pani, które rad mianuję, Najdziesz w mych rymiech często napisane, A kiedy będzie od ludzi czytane, Masz przed inszymi, jesli ja co czuję. Bych cię z drogiego marmuru postawił, Bych cię dał ulać i z szczerego złota (Czego… Czytaj dalej
Hiszpany, Włochy i Niemce zwiedziawszy, Królowi swemu cnotliwie służywszy Umarłeś, Kryski, i leżysz w tym grobie; Mnieś wielki smutek zostawił po sobie. A iż płacz próżny i żałość w tej mierze, Tym więtszą i płacz, i żałość moc bierze.
Bo i Erydanowa woda tu wniesiona,A ciągnie się od lewej nogi Oryjona.Sidła, którymi zjęta jest oboja Ryba,Zbiegają się na ostrym czubie WielorybaPod jednę spólną gwiazdę, która tak węzłowiTemu należy, jako i Wielorybowi.Te zaś drobnym i bladym światłem opatrzone,Między styrem a… Czytaj dalej
Milczycie w obiad, mój panie Konracie; Czy tyko na chleb gębę swą chowacie?
Po co wy, heretycy, w kościele bywacie, Kiedy ceremonije za śmiech sobie macie? Jesli zła w oczu waszych msza i procesyja, Aza lepsze łakomstwo i ta ambicyja? Wyjmi, nieboże, bierzmo pierwej z oka swego, A potym ździebłka sięgaj w oczach… Czytaj dalej
Kto mi wiary dać nie chce, daj ją oku swemu,A przypatrz się stworzeniu pilnie tak pięknemu:Taka jeszcze nie była za dawnego wieku,Aniołowi podobna barziej niż człowieku. Raj tam, gdzie ona siedzi, a którędy mija,Za jej stopami róża wstawa i lelija;Jej… Czytaj dalej
Teraz by ze mną zygrywać się chciała, Kiedyś, niebogo, sobie podstarzała. Daj pokój, prze Bóg! Sama baczysz snadnie, Że nic po cierniu, kiedy róża spadnie.
Świętym cię zwać nie mogę, ojcem się nie wstydzę, Kiedy, wielki kapłanie, syny twoje widzę.
Tym cię marmórem ućcił twój pan żałościwy Pomniąc na twoję dzielność, Glinko białogrzywy! A tyś był dobrze godzien, nie podlegwszy skazie, Świecić na wielkim niebie przy lotnym Pegazie. Ach, nieboże, toś ty mógł z wiatry w zawód biegać, A nie… Czytaj dalej
Gdy co nie g’rzeczy usłyszy mój Staszek, To mi wnet każe przypisać do fraszek. Bracie, by się to wszytko pisać miało, Już by mi dawno papieru nie zstało.
