Scena I [W pałacu Hetmana na wsi.][Szczęsny, Amelia] SZCZĘSNY Piosenki świata zaczynają się od fałszywych akordów — a kończą się gwałtownym zerwaniem strun — stłuczeniem harfy… AMELIA Smutny jesteś… zdziwaczałeś… SZCZĘSNY Nudzę się. AMELIA Szukaj zabaw. SZCZĘSNY O!… nie potrzeba… Czytaj dalej
Zgiełkiem i wrzaskiem zabrzmiały komnaty, Głośna to radość, lecz radość nieszczera; Śmiech słychać!…śmiech to wymuszony świata Na bladych licach nigdy nie umiera. Śmiech ten jaśnieje jako kwiaty z płótna, Którymi błyszczy biesiadnika głowa; Ich postać wiecznie, wiecznie jednakowa, Wiecznie bez… Czytaj dalej
Osoby: Pan KONIECPOLSKI — występujący jako rzekomy GWINTZŁOTA CZASZKA — strażnik krzemienieckiPani STRAŻNIKOWA — jego żonaPanna AGNIESZKA — jego córkaPan GĄSKA — regentPan MILEWICZ — szlachcicKsiądz GWARDIAN — później PROWINCJAŁ franciszkańskiInny KSIĄDZZAKRYSTIANJANKIEL — Żyd arendarzSTANISŁAW — później SZAWEŁJAN — później… Czytaj dalej
I Przez miedzę, która podobna do szlaków Różnych kolorów — między złotym kłosem Tyś szła owieczka, białością i losem Podobna owcy śród kłosów i maków. Wtem Pluton ogniem wylatując z krzaków Porwał cię w ręce i uniosł do piekła, Córko… Czytaj dalej
Zadrży ci nieraz serce, miła matko moja, Widząc powracających i ułaskawionych, Kląć będziesz, że tak twarda była na mnie zbroja I tak wielkie wytrwanie w zamiarach szalonych. Wiem, że bym ci wróceniem moim lat przysporzył, Wszakże gdy cię spytają —… Czytaj dalej
Jak kamień szedłem na dno – oczy mi zagasły, Ściemniała wnętrz – szatany w jej ciemnościach wrzały, Uczułem rozerwanie serca… krwawy podział… W purpurę mię i ciemność Jehowa przyodział, Jam stał zlękły… i walczył z ciemności obłokiem, Pruł go i… Czytaj dalej
Mój Król i mój Pan — to nie mocarz żadny, Ni ten — na którym trzy koron się piętrzy, Ale duch pierwszy globu — światowładny, Chociażby w chłopku — duch świata — najświętszy; Czy on na świecie żyw — czy… Czytaj dalej
Dawniej bez serca — dziś bez rozumu, O biedna Lauro! — nim zginę, Dla ciebie z głuchych pamiątek tłumu Wianek Ofelii uwinę. Ty go drzącymi weźmiesz rękoma, Jak wąż ci czoło okręci… Oto bławatki, ruta i słoma, A to są… Czytaj dalej
Kiedy róża stanie złączona z kamieniem, A nad nimi się dąb zakołysze: Cała emigracja zagore płomieniem I o paszport do Boga napisze. I wstanie jako człowiek i mocarze zatrwoży, I wywróci oddechem bezbożne; Sam Pan Bóg wyda paszport, Chrystus słońce… Czytaj dalej
W starym kościołku na Woli Został jenerał Sowiński, Starzec o drewnianej nodze, I wrogom się broni szpadą; A wokoło leżą wodze Batalionów i żołnierze, I potrzaskane harmaty, I gwery: wszystko stracone! Jenerał się poddać nie chce, Ale się staruszek broni… Czytaj dalej
