sorgą

Nad Sorgą śliczny, smutny świat W błękitnej leży ciszy I zadumaniem dawnych lat, I tchem tęsknoty dyszy. Wskróś cyprysowych, czarnych lir Bije pieśń wiecznie żywa, A w zorzach idzie szeroki mir I mgłą z Sewennów spływa… Od adweduku ciemnych bram,… Czytaj dalej →

Sorga nie śpiewa sonetów. Jej szumy Nie znają słodkiej, poetyckiej miary; By iść za dźwiękiem miłosnej cytary, Nadto w niej siły i zbyt wiele dumy. Ona. gdy huczy, trzęsie skalne tumy: Kiedy wybucha, w niebo ciska pary; Gdy milczy, wielki… Czytaj dalej →