słynnej

Patrz, patrz! — wybiegła jak jaskółka skoro Nad śliskie woskiem teatru jezioro — I trzyma stopę na powietrzu bladém, Pewna, że niebios nie poplami śladem, Schylając kibić, jakby miała zbierać Rosę lub kwiatom łzy sercem ocierać. Płynniej i słodziej tylko… Czytaj dalej →