Porwała się z wysoko usłanych poduszek i na łóżku siadła. — Jezu… Jezu… — zaszeptała niskim, dyszącym gorączką głosem. — Co się to porobiło?… Co się to stało?… Zgarnęła rozrzuconą koszulę na piersi i wodziła po izbie niespokojnymi, szeroko otwartymi… Czytaj dalej
A więc rozlej się za mną, morze zapomnienia… A więc opłyń mnie wkoło wodami cichemi… Niechaj nikt nigdy, w żadnym zakątku tej ziemi, Nie szuka okiem mego znikomego cienia! A więc niech wygaszona będę do imienia! A kiedy pieśń ostatnia… Czytaj dalej
Najsłodszem marzeniem pana Prospera Kaputkiewicza było wystawienie szekspirowskiej «Burzy» w teatrze, którego miał szczęście być maszynistą i dekoratorem. Co mu tę myśl po raz pierwszy poddało — trudno wiedzieć. Zdaje się, iż uderzony nią został z powodu podobieństwa imienia swojego… Czytaj dalej
Na jagody Tuż nad Bugiem, z lewej strony,Stoi wielki bór zielony.Noc go kryje skrzydłem kruczem,Świt otwiera srebrnym kluczem,A zachodu łuna złotaZatrzaskuje jasne wrota. Nikt wam tego nie opowie, Moje panie i panowie, Jakie tam ogromne drzewa, Ile ptaszyn na nich… Czytaj dalej
Rozjęczał się, rozkołysał na Wawelu spiż…W ziemi krzyżów przybył jeszcze jeden czarny krzyż.Jeszcze jeden wzniósł ramiona nad smętną krainą,Gdzie mniej coraz blasków słońca, a chmury wciąż płyną. Wraca oto uciszony oną wielką ciszą,Którą duchy praojcowe synów swych kołyszą. Już otarty… Czytaj dalej
Nie! Nie jesteśmy niemą lutnią. Przeczę!Na sercu naszem wszystkie drgają struny.I nie strzaskały żadnej w nas pioruny,I nie rozcięły żadnej jasne miecze,I nie przegryzły żadnej rdzawe runy…Ale niestrojne są, i są w rozdźwięku,I nic nie mogą wydać oprócz jęku.
Oj nocko, nocko, czarny sokole! Czarne twe skrzydła zakryły pole; Zakryły pole nad naszą drogą, A mego smutku zakryć nie mogą… A czy ty pióra rzuciłaś w morze, Czy je spaliły zachodnie zorze, Czy nie ma dosyć zmierzchów na ziemi,… Czytaj dalej
Mrokiem niegdyś i smutkiem nękany, Nędzniał sokół oślepły na kole; Dziś na lasy ojczyste i łany Podniósł w słońce swe skrzydła sokole. Już on nie chce być w klatce swej syty I zhańbiony żelaznym ogniwem; Już zna wolne, szerokie błękity,… Czytaj dalej
Leci pliszka Spod kamyszka: — Jak się macie, dzieci! Już przybyła Wiosna miła, Już słoneczko świeci! Poszły rzeki W kraj daleki, Płyną het — do morza: A ja śpiewam, A ja lecę. Gdzie ta ranna zorza!
…Przyjdzie, o przyjdzie wiosna,Dla mrozem ściętych kwiatów,Dla bohaterów kości,I dla bezlistnych drzew!Maj przyjdzie nawskroś odrętwiałych światów,A w słońc porannej jasności,Z grobów wyniknie pieśń życia radosna,Zmartwychwstań śpiew! I zapomniane od wieków narodyWynikną, jako zdroje,Na głos huczącej wody,Gdy już stargane są mogilne… Czytaj dalej
