1 Pani bo jesteś z takiego klasztoru, Gdzie ścianę z ścianą Gdy połączano, to cięcie toporu Za zbrodnię miano. 2 Podwalin nie ma, bo deptać je trzeba, Ni schodów wyżéj; Ale poręcze sięgają do nieba, Poręcze z krzyży! 3 A… Czytaj dalej
VI Pójdę, albowiem Muzy mojej jest przydomek Sieroctwo – więc podniosę rzecz zapamiętaną, Jako wieszcz poniewierki, i ostatnich ziomek – I pisarz treści, co jest krzyżem przemazaną; Jako ziomek na ziemi krańcu, brzegu morza, Miedzy na grób starczącej, na szerokość… Czytaj dalej
1 Jak orły w klatce zamknięte drucianej Siadują przez dzień, niewoli pamiętne, Lecz z świtem, oczy przetwierając smętne, Do lotu skrzydłem biją w twarde ściany – Aż, uderzywszy tak co świt o kraty, Pierze im z ramion obite wiatr niesie,… Czytaj dalej
Przez wszystko do mnie przemawiałeś – Panie, Przez ciemność burzy, grom i przez świtanie; Przez przyjacielską dłoń w zapasach z światem, Pochwałą wreszcie – ach! – nie Twoim kwiatem… I przez tę rozkosz, którą urąganie Siódmego nieba tchnąć się zdaje… Czytaj dalej
I Długo patrzyli ludzie prostej wiary Na dziwowiska oświaty zachodniéj I myśleć śmieli – że to od pochodni Skradziony ogień Bogu, bez ofiary!… II Myśleć i szemrać: że Lucyfer stary Podchwyci święte wzajemności ludów, Nie: heroizmu i miłości-cudów Używszy, ale… Czytaj dalej
Zgasły lilie i róże omdlewające, Odejma im dziś wiatr liście jedwabne: Dziś nie szuka nikt Piękna… żaden poeta – Żaden sztukmistrz – amator – żadna kobieta – – Dziś szuka się tego, co jest powabne, I tego – co jest… Czytaj dalej
Cisza – niekiedy tylko pająk siatką wzruszy, Lub przed oknem topolę wietrzyk pomuskuje; Och! jak lekko oddychać, słodko marzyć duszy – Tu mi gwar, tu mi uśmiech myśli nie krępuje. Jak niewolnik, co ciężkie siłą więzy skruszy I zgasłe życie… Czytaj dalej
Któż jest ten Polak, kto?… co zrodzon na obcej ziemi I z obcą w żyłach krwią — dłońmi ku niebu drżącemi Za Polską modły śle… i imię jej wymawia?… — Kto ten monarcha, kto?… co w oblężonej stolicy Gdy mury… Czytaj dalej
Oh! smutna to jest i mało znajoma Głuchota – Gdy Słowo słyszysz – ale ginie koma I jota… * Bo anioł woła… a oni ci rzeką: „Zagrzmiało!” Więc trumny na twarz załamujesz wieko Pod skałą. * I nie chcesz krzyknąć:… Czytaj dalej
Wędrowny sztukmistrz szedł sobie po świecie I witał kwiatki, co przy drogach rosną, I witał pracą zatrudnione kmiecie, Dzieci, co idą w las cieszyć się wiosną, Strażniki w bramach miejskie — ludzie różne Tu, tam siedzące w oknach i podróżne.… Czytaj dalej
