Na przełomie VIII i IX w., zaznaczyła się w niemal całej Europie aktywność ludu, zwanego przez ówczesnych zachodnich kronikarzy Normanami. Ludem tym byli Germanowie Północni, zamieszkujący początkowo Skandynawię, a następnie, po ustąpieniu Anglo-Sasów, także Półwysep Jutlandzki. W początkach IX w. Dzielili się oni na cztery zasadnicze grupy plemienne: Szwedów, Gotów, Duńczyków i Norwegów.
Górzysta, silnie zalesiona, o surowym klimacie Skandynawia, zmuszała swoich mieszkańców do masowej ekspansji poza granice swojej ojczyzny.
Tak więc ekspansja wyglądała następująco:
1. Szwedzi: nazywani w Europie Wschodniej Waregami, od nazwy jednego ze swoich plemion, skierowali się ku zatokom Fińskiej i Ryskiej. Kraj który obrali za cel swojej ekspansji nie stanowił dla nich żadnej atrakcji, ale prowadziła tamtędy droga ku bogatym ośrodkom -Konstantynopolowi i Bagdadowi. Waregowie zaczęli walczyć o te tereny już od połowy IX w.
2. Goci: skierowali się ku południowym brzegom Bałtyku, obierając jako cel swojej wyprawy, południowe wybrzeża Bałtyku ( konkretnie pruskie i słowiańskie).
3. Duńczycy: skierowali się podobnie jak Goci, jednak ci z nich którzy mieli swoje siedziby nad Morzem Północnym, jako cel wybrali Fryzję i Brytanię.
4. Norwegowie: zajmujący ziemie najdalej wysunięte na północ, podążali ku Wyspą Owczym, Szetlandom, Orkadom, Hebrydom oraz Szkocji i Irlandii.
Specyfiką podróży Normanów, był sposób w jaki odbywali oni owe podróże. Płynęli oni na stosunkowo małych łodziach, mieszczących od 40 do 60 osób, z odpowiednim do ich potrzeb zapasami. Ponieważ nie nadawały się one do dłuższych podróży na morzu, to trasa zawsze prowadziła wzdłuż brzegu.
Określenie „Wikingowie”, często stosowane wobec Normanów, wzięło się od zwrotu wiking – „na zbój”. Rzeczywiście, pierwsze ekspedycje Normanów miały charakter wyłącznie łupieski. Pustoszyli oni najechany kraj i odpływali, nim zaskoczeni mieszkańcy byli w stanie zorganizować obronę. Normanowie trudnili się jednak nie tylko rozbojem, gdyż pojawiali się w innych krajach jako kupcy, sprzedający zagrabione towary.
Środki komunikacji jakimi dysponowali Normanowie, pozwalały im na wyprawy tylko przy dobrej pogodzie, a więc wiosną i latem. Skutkiem tego, że ich okres żeglugi był tak krótki, była bardzo ograniczona liczba terenów jakie mogli podbić. Jednak wpadli oni na pomysł zakładanie tzw. zimowisk w deltach rzek, na terenach wcześniej podbitych przez nich. Takie bazy umożliwiały im rozszerzenie zasięgu najazdów, a z czasem opanowanie nawet najdalej położonych ziem.
